Klik hier om te zoek op de website

Nieckje, 26 december 2001
Zaterdag 23 april 2016

Tot onze verbijstering moesten we Nieckje op tweede paasdag 28 maart met spoed laten inslapen om te voorkomen dat ze zinloos zou lijden. We wisten dat ze kanker had doordat er ooit een mammatumor kans had gezien om uit te zaaien maar ze had nergens last van. Ze is diverse malen geopereerd aan deze mammatumoren maar toen we in november 2014 er weer eentje ontdekten, hebben we haar er niet meteen aan laten opereren. We deden dit altijd extreem snel. We zijn zelfs wel eens doordeweeks naar een andere praktijk uitgeweken omdat we de volgende dag niet bij onze eigen dierenartspraktijk terecht konden. Mammatumoren staan erom bekend dat ze bijzonder snel kunnen uitzaaien. Onze oude Abessijnse poes is ook meerdere malen aan deze kwaal geholpen en toen zij op haar oude dag ernstig nierfalen kreeg, was het beter om haar nieren niet te belasten met de narcosestof. Tot onze verbazing bleef het kleine tumortje nog jarenlang een piepklein knopje en is zij uiteindelijk aan nierfalen overleden. Iedere operatie heeft zijn risico's en die bij mammatumoren heeft als bijkomend risico dat de tumor door de operatie geactiveerd kan worden waardoor er een kans bestaat dat de poes nog maar een half jaar te leven heeft (dat is Oentje overkomen). Bijkomende reden waarom we er voor kozen om dit risico niet te nemen was omdat we in diezelfde week ook ontdekten dat haar vier haar jongere kleindochter Tresca ook zo'n mammatumortje bleek te hebben. Bij haar was het idee om haar al een half jaar later te kunnen verliezen helemaal onbespreekbaar en dit maakte dat we voor het eerst in al die jaren dat we oudere ex-fokpoezen hebben, er dus voor kozen om niet te opereren. Nadat bleek dat de tumoren zich bij Nieckje en Tresca veel sneller ontwikkelden dan bij Sijntje, voelden we ons heel bezwaard dat we deze beslissing hadden genomen. Alsnog opereren zou het risico alleen maar vergroten dus we konden niet anders dan maar hopen dat ze zo lang mogelijk hun gezondheid zouden behouden. Tot onze vreugde gedroegen ze zich allebei ondanks de wat groter geworden tumoren prima. Hun eetlust was tot op de laatste dag bijzonder goed en zelfs op hun laatste levensdag was er nog veel kwaliteit van leven.

[klik voor een uitvergroting]
Nieckje op de foto ter gelegenheid van haar 14e verjaardag met de kerst van 2015.
[klik voor een uitvergroting]
Drie dagen voordat Tresca instortte; alle drie onze wildkleur poesjes genietend van het zonnetje.
[klik voor een uitvergroting]
Onze hondenvriendin.
In een paar uur tijd sloeg de weegschaal m.b.t. de kwaliteit van leven helemaal om. Zo zit Nieckje nog spinnend bij me op schoot, zoals zo vaak, voor mijn laptop en zo hoor ik een vreemd geluidje en zie ik dat haar manier van ademhalen niet goed is. Omdat het tweede paasdag was, kon ik niet met de mensen van onze dierenartspraktijk overleggen en hoopte ik dat we de dag toch nog redelijk goed konden doorkomen. Maar per kwartier zag ik haar achteruitgaan en binnen een paar uur hadden we geen keus en moesten we haar laten inslapen. Gelukkig troffen we een hele lieve en verstandige dierenarts die ook zag dat er geen redden meer aan was en dat Nieckje lastig vallen met een onderzoek alleen maar zinloos lijden zou veroorzaken. We zijn blij dat het voor haar verder zo goed verlopen is, dat ze niet langer met die benauwdheid verder hoefde en dat ze tot de laatste paar uurtjes volop van haar leven heeft kunnen genieten. Ons viel het verlies echter heel erg zwaar. Het was zo onverwacht. De keuze ooit om niet te opereren veroorzaakte ook een fiks schuldgevoel. Terugkijkend beseffen we best waarom we toen niet voor opereren hadden gekozen: het idee om deze lieve dieren al een half jaar later te kunnen verliezen was ondraaglijk. Onze moeder-overste niet meer bij ons; de lieve Orchid, Nieckjes dochter, moest het opeens stellen zonder haar moeder en haar nanny Tresca. Orchid is een diertje met vaste gewoontes. Die vielen meteen weg. Ze stond altijd samen met Nieckje en Tresca te dringen om bij Huibert op schoot te kunnen springen zodra hij naar zijn luie stoel ging. De eerste dagen na Nieckje's overlijden zat ze wanneer ze maar kon bij mij op schoot. Vast om me te troosten. En er is nog meer troost: sinds een week huppelt de kleine Sher Shirezah hier bij ons rond én over een paar weken komt er nog een poesje bij, het zilvertje Elfie. Beiden stammen van Nieckje en Tresca af en zo leven ze in deze diertjes en in ons hart voor altijd verder. Halverwege het schrijven van dit verhaal dat begrijpelijk erg pijnlijk was, is de echt bijzondere Orchid weer bij me op schoot voor de laptop komen liggen. Daar was ze de laatste week amper aan toegekomen omdat er veel aandacht naar het nieuwkomertje Sher uitgaat. Kan Nieckje dichterbij me blijven dan in haar dochtertje?
[klik voor een uitvergroting]
In haar medpetpakje na haar tweede operatie aan mammatumoren.
[klik voor een uitvergroting]
Alle drie de wildkleur poezen zoals zo vaak bij Huibert.
[klik voor een uitvergroting]
Zodra de zon maar even doorbrak, was dit meidengroepje er als de kippen bij om er van te genieten. Nieckje zit in het midden.
[klik voor een uitvergroting]
Krantje lezen met Nieckje op schoot.
[klik voor een uitvergroting]
Slechte foto maar zo ging het altijd; drie meiden die alle drie tegelijk bij Huibert in zijn lui stoel wilden zitten.
[klik voor een uitvergroting]
Zo zat ze vaak achter het raam wanneer we thuis kwamen. Ergens heb ik ook een foto waar haar dochter Orchid ook op staat, die zit dan achter het andere raam.
<< vorige pagina  1  [2] 
Terug naar overzicht