Vorig jaar juli lukte het me niet meer om bij Google Analytics in te kunnen loggen. Na ja, jammer dan. Maar omdat ik toch heel graag wilde weten in hoeverre deze website wordt bezocht en mogelijk gewaardeerd, deed ik vandaag toch nog een keer een poging... En het lukte! En het aantal bezoekers overtrof mijn stoutste verwachtingen. Per ongeluk op een site komen die je niet bedoelde, dat overkomt iedereen en dat zie ik dan ook. Dan staat er dat er maar één pagina is bekeken. Van de andere bezoeken staat o.a. vermeld hoe lang het bezoek duurde en hoeveel pagina's er bekeken werd. Voor die mensen die info zoeken over de Abessijn en Somali, met ons willen meegenieten van deze bijzondere dieren, info zoeken over de best mogelijke verzorging voor hun dieren en/of t.z.t. een Somalietje willen, maak ik ook deze website. Meteen een goede gelegenheid om de bezoekers erop te attenderen dat de katertjes van Linda's Sientje (dochter van Anches en Jack) van Bandit (zoon van Shabanou en Tamaran) nog beschikbaar zijn voor de juiste mensen. Ik kreeg vandaag weer een paar foto's van de mensen van Jewels zusje Jorca. Jorca is het sorreltje in het midden. Het poesje rechts is ook een kind van Bandit. Haar halfbroertjes bij Sientje zullen alleen wel wat forser worden en meer haar krijgen. Voor meer info Cattery Everlasting Joy.

Over Pici en Sijntje maak ik me zorgen. Pici is al aan een dubbele pijnbestrijding. Ze loopt nog prima, heel lichtvoetig, en harder dan ik haar bij kan houden. Sijntje spuugde gisteren drie keer. Wat kwam daar een vocht uit en dat heeft zij als nierpatiëntje juist zo nodig. Vocht dat ze via haar extra natte eten én alle goede eiwitten uit het echte vlees, geen nierdiëet, binnenkrijgt is altijd beter dan een onderhuids infuus. Ik heb dus maar voor de zekerheid een pilletje bij de dierenarts gehaald dat in voorlkomende gevallen de braakreflex kan laten stoppen. Nu is zo'n pilletje dan vergelijkbaar met het geven van een zetpil aan een mens met ernstige diarree (heeft ooit een huisarts gepresteerd om aan mijn toen doodzieke moeder te geven en hij was nog beledigd ook toen hij alsnog moest langskomen. "Je moet toch ergens aan doodgaan?" En dat zei hij dus 15 jaar voordat mijn moeder echt overleed). Als het moet, gaan we natuurlijk met Sijntje naar de dierenarts. Deze stof kan dan met een injectie gegeven worden en met meteen zo'n infuus erbij knapt ze dan vast weer op. Ondanks de zorgen, gaat het prima met haar. Ze ligt op mijn benen achter de laptop en heeft meerdere goede maaltijd achter haar laatste paar kiesjes. Omdat vocht en voeding echt heel belangrijk voor haar zijn, geef ik haar nu tussendoorhapjes met extra warm water en geen/amper brokjes meer als tussendoor. Brokjes werken averechts, geven niet de juiste voedingsstoffen en onttrekken vocht. Het is al een aardige tijd geleden dat we bij haar bloed hebben laten afnemen om te weten hoe het staat met de nierfunctie. Ooit had ze een pril stadium. Dat ze meer is gaan drinken en plassen is een teken dat haar nierfunctie afneemt en eigenlijk vind ik het helemaal niet nodig om haar te plagen om naar de dierenarts te gaan en haar in een houdgreep te laten belanden om bloed af te kunnen nemen. Er zijn geen andere medicijnen voor haar dan wat ze al krijgt dus wat kan ik met die uitslag. Ik begrijp ook niet waarom mensen met een kat met nierfalen aangeraden wordt de nierwaardes iedere paar maanden opnieuw te laten bepalen.

Ik dacht eerst dat het aan mijn ogen of aan mijn bril lag maar ik moet de camera de schuld geven - de foto's van vanavond zijn geen van alle scherp. Toch vind ik deze foto van Sijntje leuk genoeg om hier te plaatsen.

Afgelopen zondag waren we met Eesz op de clubmatch van onze rasvereniging de KVN. We zijn zo trots op haar. Met haar veertien jaar is ze nog zo gezond en zo mooi. En ze wordt alleen maar liever en liever. Zo'n grote hond in zo'n goede conditie is een opsteker voor iedere liefhebber van honden maar helemaal voor de fokkers en andere mensen van en rondom dit ras. Het is lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Ook bloed, zweet en tranen komen er wel bij kijken. Gelukkig zag de keurmeester meteen wat voor een bijzondere hond Eeszje is en hij prees haar de hemel in. We hebben een schitterend keurrapport als aandenken maar de leukste herinnering is toch wel het applaus van alle mensen die bij de keuring betrokken waren en de andere exposanten en belangstellenden. Én we hebben nog meer mooie herinneringen aan deze dag. Het was heerlijk weer en we hebben fijn kunnen wandelen op de heerlijk geurende graslanden rondom de showhal (Dogcenter Zaltbommel), een beker van formaat en tot onze verrassing blijkt Eesz nu ook de titel Veteraankampioen te hebben behaald. Ze was wel eens vaker op oudere leeftijd naar een show geweest, de Winner bijv. en wanneer een hond na een bepaalde leeftijd drie keer het CAC heeft gewonnen, is hij kampioen. Champ Eesz!

Vandaag hebben we Anches opgehaald. Zij woonde al ruim drie weken bij haar voormalige maatje Zagato maar het ging nog niet zodanig goed dat het verstandig leek om haar samen met Zagato voor de vakantie uit logeren te laten gaan. Dan kan ze beter voor een paar weken op bekend terrein terugkomen en na de vakantie een herintroductie doen. Het gaat al heel erg goed met haar bij haar nieuwe mensen maar Anches is zodanig mensgericht op haar eigen mensen dat zij wel even tijd nodig had om haar hart voor anderen open te stellen. En het leren omgaan met jonge kinderen moet ze natuurlijk ook leren. Maar daar heb ik alle vertrouwen in. Somali's zijn geweldig met kinderen. Katers indrukwekkend en vanaf de eerste seconde. Poezen hebben meestal wat meer tijd nodig. Ze zijn wat gecompliceerder (en minder naïef). Toen we thuiskwamen, wilde ik haar de bovenverdieping geven om daar na de lunch klusjes te gaan doen terwijl zij daar lekker rondscharrelt. Ik had vier katten van het bed afgeplukt en op de trap gezet en zette toen haar mandje open. Bleken Maverick en Shabanou ook nog boven te zijn. We hebben bijna altijd alle deuren openstaan en boven is nu eenmaal populair, zeker met dit koude natte weer. Anches liep rond alsof ze niet was weggeweest en Maverick en Shabanou wisten ook meteen dat zij Anches was. Wel zo prettig nu, de wetenschap dat zij daar nu niet alleen is. Kan ik mooi dit stukje schrijven i.p.v. strijken ;-)

Tijdens de autorit was het weer filerijden geblazen. Ik dacht dat autorijden tegenwoordig juist op de vrijdagen wel weer te doen was. Dat viel dus tegen en dan hadden wij nog het geluk vaak de betere kant op te rijden. Maar goed, vervelen hoef ik me onderweg niet, dankzij mijn mobieltje en Huibert achter het stuur. De ANWB-app met info over de oorzaken van de files werkte niet maar Facebook liet me niet in de steek en daar stond heel goed nieuws. Mijn sportschool, Healthcenter Spaarneboog in Haarlem, verlaagt de tarieven en zij waren al zo voordelig met het seniorentarief. Gisteren realiseerde ik me dat de beperking, alleen overdag tot vijf uur, toch wel een nare beperking is. Tegen vier tijd en energie hebben om nog te gaan sporten, werkte dus niet (voor een half uurtje doe ik niet). En nu dus wel én voordeliger. Extra voordeel is er ook nog door op jaarbasis te betalen; ik houd geld over. Jippie!!

Het bedrijf dat ook een compliment verdient is Zooplus. Mijn aanmelding als fokker voor 10% korting was nooit aangekomen en bij het nakijken van mijn bestellingen bleek dat ik er eentje van ca. 150 euro dubbel had betaald. Dat krijg ik dus terug én 10% korting over de laatste bestelling van ongeveer 200 euro. Eens in de zoveel tijd bestel ik daar wat voor de dieren. Voor de honden bijv. grote zakken gedroogd pensstaafjes en voor de katten hebben ze een groot assortiment kleine blikjes met allerlei, voor katten, verrukkelijke zaken. Deze blikjes worden hier vooral gebruikt om minder aantrekkelijk vlees met een vorkje blikvlees af en toe op te leuken. Een ander geurtje is goed voor de eetlust en ook handig voor het geval Sijntje weer eens een terugval heeft en niets wil eten. Afgelopen week gebeurde het weer maar zelfs het lekkerste hapje kon haar niet verleiden. Als een kat wat langer niet eet, krijgt ze leververvetting en raak je de eetlust helemaal kwijt. Het is me weer gelukt om haar erdoorheen te krijgen door haar te dwangvoederen (echt hele kleine beetjes) met Convalescense Support. Sijntje heeft al jaren nierfalen maar met vers vlees lukt het me om haar in de goede conditie te houden. Al die goede eiwitten van goede kwaliteit vers vlees heeft een kat met nierfalen juist nodig i.t.t. de dieetvoeders. Katten zijn geen mensen. Voor mensen met een nierkwaal gelden andere beperkingen. Sijntje drinkt en plast enorm veel; als ik niet zou ingrijpen, zou ze uitdrogen en bijv. doodziek worden alleen al van de bloeddrukdaling.

Ik heb gisteren weer een blog geschreven voor Uwhondenkat. In grote lijnen hetzelfde als deze en daar sloot ik ook af met een zinnetje over dat ik graag Candy Crush Saga speel maar dat ik al twee weken vast zit op 147. Als iemand de gouden tip voor me heeft, graag. Dit gaat vervelen. De leukste momenten zijn juist wanneer je naar een volgend niveau mag gaan, die schattige voetstapjes en de nieuwsgierigheid naar de crux van de nieuwe.

We liepen al langer met het idee om het geraamte van een partytent te gebruiken om het dakterras catproof af te zetten. Het is alleen wel een verspilling om al dat tentdoek niet te gebruiken. Het is weer aanbiedingentijd in de winkels dus we gingen op stap. En toen viel ons oog op een stalen prieeltje. Zo schattig en precies wat we nodig hebben. Dit draagt dan het zo goed als doorzichtige net en met palen en spandraden kan het verlengd en aan het bestaande rennetje op het balkon vastgemaakt worden. Het prieel(tje?) is een heel gevaarte. Zelf mee naar huis nemen was geen optie maar de bezorgdienst van Van Oosteinde bracht hem voor 25 euro hier. Toen moest hij nog naar het dakterras. Zoals op de foto hiernaast is te zien, is het gelukt! Nog eventjes dus en dan kan ik aan het einde van de middag met mooi weer gezellig met de katjes bij me daar zitten. Wanneer het voor mij te heet is (hartfalen en hittegolven zijn een slechte combinatie) kan ik er 's middags in de schaduw van de boom heerlijk in het windje zitten én 's morgens, wanneer ik niet naar de sportschool ga, kan ik gaan crosstrainen.

Zo leuk, het vrouwtje van Zula, heeft een tablet van haar zoon gekregen en gaat dus al fotograferend door het huis en oefent het e-mailen door mij foto's te sturen. Een mens is nooit te oud om iets te leren. Hannie is 80-plus en Zula, zoon van Rooster en Kelly Kathleen, is veertien jaar en hij doet het nog uitstekend! Ik ben zo trots op hem!

Beste bezoekers van deze website. Wij willen ook vanaf deze plaats iedereen die met ons meeleefde tijdens de ziekte en het overlijden van mijn moeder hartelijke bedanken. Wij zijn danig onder de indruk van alle lieve reacties. Het is nog maar kort geleden en de opluchting van het stoppen van de lijdensweg is vervangen door o.a. het pijnlijke besef van 'nooit meer' en wat zijn er dan een boel nooit meers. De liefde voor katten hadden we gemeenschappelijk en deze herinnering is een van de vele mooie die wij altijd zullen koesteren. Beneden dit stukje staan meer en vooral oude foto's van mijn moeder samen met de katten. Dat de beroemde en ontzettend leuke kat The Fonz een kleinzoon van haar Minoeschka was, was iets waar ze erg van genoot. En wij kunnen nu nog steeds genieten van de nakomelingen van Minoes want zij leeft via Fonzie voort in Maverick en Lexie. En daardoor zijn deze dieren ook weer een van de dierbare herinneringen aan mijn moeder. En aan mijn vader! Hij is al meer dan twintig jaar geleden overleden maar zoals zij samen bezig zijn geweest met het hun enige nestje raskatten, Minous' vijfling bijv. op de tafel gedekt met een kerstkleed kittenpap voerden, zijn geweldig mooie herinneringen. Ik moet de foto's van mijn moeder gaan uitzoeken en verdelen over de familie en al uitzoekende, er zijn heel erg veel foto's, vind ik vanzelf het boekje waar de foto in zit waar mijn vader op staat terwijl hij met zijn armen de vijf kittens tijdens het pap voeren op de tafel houdt.

Ik ben niet op mijn best wanneer ik over verdrietige zaken moet schrijven dus toen mijn moeder zo ziek was en nadat zij overleden was kwam er amper wat uit mijn toetsenbord. Zelfs het het maken van foto's lag de afgelopen periode helemaal stil. Het is net alsof ik in een vacuüm leefde. Maar het leven gaat door. De mooie Noën van Joe-An en Sander in Amsterdam is bevallen. Helaas had zij geen makkelijke bevalling en dit was zeer waarschijnlijk de reden waardoor de eerstgeborene, een sorrel katertjes, het niet heeft gehaald. Heel verdrietig want hij was zo welkom. Met zijn broertje, een prachtig blauw kereltje, gaat het goed en mama Noën is erg gelukkig met en zorgt goed voor hem.

Tot ons verdriet hebben we ook nog eens moeten besluiten om afstand van een van onze feline huisgenootjes te doen; de lieve Anches. Het ging mis medio 2011 toen de hormonen bij Jack weer op begonnen te spelen en die van haar nog helemaal niet. Ze waren beiden aan de Suprelorin alleen bleek dit bij Anches extreem lang te werken. Dit is een vrij zeldzaam voorkomende bijwerking. Normaal is dat de kat ca. een jaar tot 1,5 jaar hormonaal neutraal is, een ideale situatie voor ongecastreerde katten. We hebben al die tijd de hoop gehad dat wanneer haar hormonen weer zouden terugkomen dat zij weer als vanouds de beste maatjes met Jack zou worden. Maar helaas. Zelfs de castratie van Jack een half jaar geleden gaf niet voldoende soelaas. Tot overmaat van ramp begon Lexie haar ook te intimideren. Ongewenst gedrag, geïntimideerd worden in je eigen huis, laten wij niet toe dus we ruilden zo vaak mogelijk de dieren in twee groepen in steeds wisselende samenstelling en wanneer het katten-siëstatijd was, konden de deuren open blijven staan. Ook wanneer we voldoende toezicht hadden, was iedereen vrij in huis en tuin. Maar we konden niet langer ontkennen dat het probleem aan het toenemen was en dat dit schadelijk voor alle dieren was. Dat onze dieren zo goed met elkaar omgaan, is juist onze trots. Onze dieren zijn in de allereerste plaats onze huisdieren en huisdieren zijn bij ons geen tijdelijke logees. Dat wij dus ook oudere gecastreerde katten hebben, is ideaal voor de onderlinge omgang van de dieren als groep. Maar het lukt niet altijd en dan gaat het belang van het dier of van de groep voor. Daarom is Zagato ook herplaatst. Alleen de stap nemen om actief naar een goed tehuis voor Anches te gaan zoeken, was een brug te ver. Tot wij hoorden dat het maatje van een andere kat van ons, Zagato, ernstig ziek was geworden. Alleen als huisdier leven, vinden wij geen optie, een kat heeft recht op een sociaal leven, en wie zou het beste maatje voor hem kunnen worden? Anches, zijn vriendinnetje van vroeger. Ze schelen maar een paar weken in leeftijd met elkaar. Maandag was het zover en de kennismaking verliep heel voorspoedig. Alleen poezen zijn selectiever in hun omgang met mensen dus Anches met haar mooie ogen heeft nog geen spinsessie, ze kan dit zo goed!!, met haar nieuwe mensen gehouden. Zagato dringt zich niet op dus Anches kan helemaal haar eigen plan trekken. Ze eet, zo fijn dat Marloes ook rauw voert, en speelt wel zoals het hoort. Maar het knagende gemis zal pas afnemen wanneer zij helemaal thuis is bij haar nieuwe mensen. Meestal heeft een volwassen kat, zeker een poes, twee weken tijd nodig.

En ondertussen gaat het nog steeds niet goed met Bobby. Hij is hier als laatste weggegaan. Alle andere kittens doen het uitstekend, ik zie vaak fotootjes op de Silfescian-Facebook-groep en van Shamina heb ik zelfs een prachtig fotoboekje gekregen, maar Bobby zit nog steeds met diarree. De dierenarts heeft giardia gesignaleerd maar het middel daarvoor slaat niet aan. Hij krijgt nu samen met zijn vriendje Sammy opnieuw een kuur met een ander middel. Ik hoop zo dat dit gauw over is.

Tot onze grote schrik werd onze moeder begin deze maand ernstig ziek en de 15e is zij aan een complicatie van het Norovirus overleden. Dit valt dus onder 'woorden schieten me tekort' want ik kan niet opschrijven hoe erg we het vinden. Nu hebben we alleen nog de herinneringen. Gelukkig hebben we die heel veel en hele mooie. Mijn ouders waren altijd al een echte kattenliefhebbers. Een van de eerste babyfoto's van mij was dus 'baby met kat'. In de jaren tachtig heeft mijn moeder meerdere keren tijdens onze vakanties met hulp van onze nicht Monique voor de katten gezorgd. Alleen wanneer er mensen in je huis wonen, kan je als dierenliefhebber met een (enigzins) gerust hart op vakantie gaan. We bewaren mooie herinneringen aan de gezamenlijke liefde voor huisdieren. Papa en mama hebben ook twee zilver Abessijnse dames van ons gehad en met Minouschka hebben ze zelfs een nestje gefokt. Die herinneringen daaraan zijn onbetaalbaar. Mijn vader was toen al ziek en is niet lang daarna overleden. Extra fijn is het om te weten dat de genen van dit bijzondere nestje nog steeds in omloop zijn. The Fonz was namelijk een kleinkind van Minouschka (officieel heette ze Silfescian Tamar Atalante). Dit is het topic van The Fonz op deze website, The Fonz, en ondanks dat hij maar twee nakomelingen had waarmee gefokt werd, zijn zijn genen via hen de wijde wereld ingegaan. Deze herinneringen zijn onbetaalbaar maar ook de recentere herinneringen zijn om te koesteren. Toen Tamara en Minouschka overleden waren, namen we af en toe naast een of meer honden ook katten mee. Meestal jonge dieren die dan meteen ook een extra training kregen in het autorijden. Ook nadat mama in een verzorgingstehuis kwam te wonen, bleven we deze gewoonte trouw. In maart zijn we nog met drie kittens geweest en wat ben ik blij dat ik toen nog even gauw wat foto's heb gemaakt.

Het zelf geen huisdieren meer kunnen verzorgen en dus niet meer kunnen hebben, viel haar heel erg zwaar. Die bezoekjes waren een poging om dit gemis te compenseren. Ook genoot mijn moeder van twee stoffen knuffelkatjes. Tegenwoordig zijn de knuffeldieren helemaal onweerstaanbaar. Zo mooi gemaakt en zo heerlijk zacht. Mijn moeder had deze twee katjes vaak bij haar in haar relaxstoel.